Ku pełni ojcostwa i macierzyństwa

Rodzicielstwo to radość i wspaniała przygoda. Ale także wyrzeczenie. Przeplatają się w nim chwile piękne i trudne, uniesienia szczęścia i gorycz rozczarowania. Wstępując w związek małżeński oczekujemy na potomstwo w przeświadczeniu, że oto zrealizują się marzenia, wkroczymy w nowy etap życia, doznamy spełnienia. Te pragnienia są słuszne i godziwe, jednak codzienna rzeczywistość szybko je weryfikuje. Naszym ukochanym „pociechom” zawdzięczamy nie tylko pociechę, ale często niewyspanie, przemęczenie, brak czasu i energii na prowadzenie takiego stylu życia, do jakiego przywykliśmy, nierzadko trudności finansowe albo frustrację wywołaną problemami wychowawczymi. Czasem może się wydawać, że małżeństwo, dom i rodzina to jedynie wyrzeczenie. Przychodzi wtedy pokusa rozgoryczenia i złości, która – jeśli na nią przyzwolimy – może skutkować agresją, zdradą, ucieczką w nałogi, dotkliwie raniąc naszych najbliższych.

Łaska sakramentu małżeństwa sprawia, że rodzice chrześcijańscy stają się współpracownikami Boga nie tylko w przekazywaniu życia naturalnego i trosce o jego rozwój – Stwórca powierza im również życie nadprzyrodzone i wiarę swoich dzieci. Do życia wiecznego w Bogu rodzimy się w Kościele przez sakrament chrztu. Ale rodzicom Bóg w szczególny sposób zleca troskę o to, by płomyk tego życia nie tylko nie zagasł, ale rozpalił się z mocą. Rodzice są pierwszymi katechetami swoich dzieci i ponoszą odpowiedzialność za ich wiarę i zbawienie.

Na przestrzeni wieków święci i teologowie byli przekonani, że w Betlejem Jezus, Syn Boży, przyszedł na świat w sposób cudowny, bez bólów rodzenia będących skutkiem grzechu pierworodnego . Ale kiedy Maryja, stojąc pod krzyżem, stała się Matką członków Jego mistycznego Ciała, wtedy Jej serce przeszył miecz boleści. Zapowiedź tej tajemnicy usłyszała z ust Symeona już osiem dni po Narodzeniu, gdy razem ze św. Józefem przynieśli Dziecię do świątyni. Podobnie i nasze duchowe rodzicielstwo jest zawsze nierozłącznie związane z tajemnicą krzyża.

Instynktownie boimy się cierpienia. Dodatkowa trudność jest związana z tym, że współczesny świat karmi nas wizją szczęścia mającą niewiele wspólnego z Ewangelią. Ma ono polegać na zaspokojeniu jak największej liczby potrzeb w jak największym stopniu. Jego miarą są zewnętrzne oznaki sukcesu. Ta wizja nie wykracza poza horyzont doczesności, poza krąg spraw, o które według słów Chrystusa „poganie zabiegają”. Nie bierze pod uwagę rzeczywistości duchowej, życia wiecznego.

Święci małżonkowie są dla nas wzorem patrzenia w perspektywie wiary na rodzicielstwo i związany z nim trud. Św. Zelia Martin, matka św. Teresy od Dzieciątka Jezus pisała: „Dobry Bóg nie daje nam nigdy ciężarów nad siły. Wiele razy widziałam, jak mój mąż martwił się o mnie i mówiłam do niego: «Nie bój się, dobry Bóg jest z nami». Byłam obciążona pracą i innymi kłopotami, ale miałam tę siłę, ufałam, że przyjdzie mi pomoc z wysoka. Pewna przyjaciółka, słysząc, jak to mówię, powiedziała mi: «Dobry Bóg bez wątpienia przewidział, że nie dasz sobie rady z wychowaniem tylu dzieci i dlatego zabrał ci czworo do raju». Mówiąc prawdę, to nie tak rozumiem te sprawy. Kiedy zamykałam oczy moim kochanym dzieciom i kiedy je grzebałam, odczuwałam ból, ale zawsze był on połączony z poddaniem się woli Bożej. Nie żałowałam utrapień i kłopotów, jakie znosiłam dla nich. Wielu ludzi mówiło mi: «Lepiej by było ich zupełnie nie mieć». Nie mogłam ścierpieć takiej gadaniny. Uważałam, że utrapienia i kłopoty nie mogą być porównywane z wiecznym szczęściem moich dzieci”.

Św. Joanna Beretta Mola, matka i lekarka, z właściwą sobie otwartością pisała do przyszłego męża w jednym ze swoich pierwszych listów: „Naprawdę, chciałabym uczynić Cię szczęśliwym i być taką, jakiej pragniesz: dobrą, wyrozumiałą i gotową do poświęceń, których będzie wymagało od nas życie”. „Miłość i ofiara – pisała – są tak ściśle związane ze sobą, jak słońce i światło. Nie można kochać bez cierpienia i cierpieć bez miłości. Spójrzcie na matki, które naprawdę kochają swoje dzieci. Jakże wiele ponoszą ofiar! Są gotowe do wszystkiego, również do ofiarowania własnej krwi. A Jezus! Czyż On nie umarł za nas na krzyżu właśnie ze względu na miłość? To przez krew ofiara zostaje potwierdzona i w ten sposób potwierdza się miłość” .

„Jedynie cierpienie może rodzić dusze dla Jezusa” – to wyznanie św. Teresy od Dzieciątka Jezus ukazuje, na czym polega macierzyństwo duchowe. Akceptacja codziennych cierpień i połączenie ich z krzyżem Chrystusa pozwala nam wkroczyć w niezwykłą tajemnicę zdobywania dusz dla nieba. Pomyślmy, ile jest w naszym życiu rzeczy trudnych: może brak zdrowia, konflikt domowy, niesforne dzieci, jakiś przygniatający nas ciężar duchowy. Mogą to być nawet rzeczy drobne, ale jeżeli są przyjęte i ofiarowane, sprawiają, że uczestniczymy w macierzyństwie duchowym Kościoła, że rodzimy dusze dla Chrystusa, szczególnie dusze naszych najbliższych. Nie ma nic ważniejszego nad to. Może się to dokonywać przez apostolstwo słowa i modlitwy, ale trud i cierpienie są środkiem najskuteczniejszym . Nie bez powodu Matka Boża w Fatimie prosiła dzieci nie tylko o modlitwę w intencji grzeszników, ale i ofiarę.

Cierpienie ofiarowane Bogu, przeżywane w zjednoczeniu z cierpieniem Jezusa na krzyżu, nie będzie nas niszczyć, lecz stanie się wielką łaską, większą niż dar czynienia cudów. „Modlitwą i cierpieniem więcej zbawisz dusz, aniżeli misjonarz przez same tylko nauki i kazania” powiedział Jezus do św. Faustyny . To pod krzyżem Maryja usłyszała, że stała się naszą Matką i my także biorąc swój krzyż możemy mieć udział w Jej macierzyństwie duchowym wobec naszego małżonka, dzieci i ludzi, których być może zupełnie nie znamy.