Kto ufa Miłości, zawsze będzie bezpieczny

Twoje oparcie się na Bogu jako zawierzenie nie będzie w pełni czyste, jeżeli nie przyjmie formy zdania się na Boga. Może bowiem być tak, że zawierzysz Mu, licząc że On zrealizuje twoją wolę. Panie Boże, zawierzam Ci, bądź wola moja – jest to przecież ciągle szukanie siebie. Oparcie się na Bogu musi stać się zdaniem się na Niego. – Panie, niech będzie tak, jak Ty chcesz, ponieważ Ty kochasz mnie i wiesz najlepiej, co jest mi potrzebne, i co potrzebne jest tym, których kocham, za których się modlę. W życiu wewnętrznym i w naszym dążeniu do Boga zawierzenie ma stawać się całkowitym zdaniem się na Pana. Dopiero zdanie się na Boga rodzi wewnętrzny pokój człowieka . Nie ma innej drogi do pokoju jak tylko pełne zdanie się na Jego wolę, to znaczy na Jego miłość.
Przykładem całkowitego zawierzenia Bogu jest św. Rodzina. Z pewnością Maryja i św. Józef w obliczu zagrożenia życia Jezusa, w chwili kiedy musieli w nocy uciekać do Egiptu, zachowali wewnętrzny pokój, wynikający z całkowitego zdania się na Boga i podporządkowania się Jego woli. Sytuacja jakiej doświadczyli Maryja i św. Józef uczy nas właściwej relacji pomiędzy małżonkami a Bogiem – oboje opierali się przede wszystkim na Bogu. Czynili to również we wszystkich wcześniejszych i późniejszych sytuacjach i wydarzeniach w ich małżeństwie.
Jednak najczęściej dla nas – osób żyjących w małżeństwie – ostatecznym oparciem psychicznym zwykle wydaje się być małżonek. Jest czymś naturalnym, że już w okresie poszukiwań bliskiej osoby, młodym ludziom – świadomie czy nieświadomie – zależy na spotkaniu kogoś, na kim mogliby się oprzeć. I choć mężczyźni i kobiety odmiennie rozumieją to oparcie, jednak poszukują go z podobną gorliwością. Tymczasem ostateczne, niezawodne i rzeczywiste oparcie można znaleźć tylko w Bogu. Zwykle jednak idzie to w parze z trudnym doświadczeniem tracenia małżeńskich oparć i rozwiewania się nierealnych marzeń. Wtedy nieoceniona jest pomoc doświadczonego spowiednika. Dzięki niej mąż i żona mogą zrozumieć, że w sakramencie małżeństwa dwoje mają stanowić jedno, aby na tej drodze dojść do zjednoczenia z Chrystusem, w którym każde z nich ma odnaleźć pełnię nieskończonej i wiecznej Miłości. Każde z nich na drodze małżeńskiej wspólnoty sakramentalnej ma więc w pewnym sensie poślubić Boga, a całe życie małżeńskie i rodzinne do tego prowadzi i przygotowuje . Głębsze poznanie Bożej Miłości będzie rodziło wdzięczność za dar rodzicielstwa i małżeńskiej miłości, będzie oczyszczało z egoizmu i przybliżało małżonków do siebie. Zakochanie się w Bogu pogłębi i umocni duchową jedność małżonków opartą na Jego miłości.
Droga do zjednoczenia z Chrystusem wymaga od nas zaangażowania i wysiłku wiary: świadomego wybierania tego, co pomoże zbliżyć się do Jezusa, oraz zgody na porzucenie naturalnych oczekiwań, planów i wizji wobec bliskich nam osób. Pan Bóg oczekuje naszego współdziałania, tak jak oczekiwał tego od Maryi i św. Józefa, gdy z powodu zagrożenia życia Jezusa trzeba było wyruszyć do Egiptu.
Możemy więc prosić Maryję o pomoc w tym, aby była w nas gotowość, otwarte serce i przyzwolenie na Boże działanie, które poprzez wydarzenia będzie pogłębiało nasze zaufanie i zdanie się na Boga. Wtedy On sam będzie stawał się naszym ostatecznym, niezawodnym oparciem i będzie coraz bardziej odsłaniał przed nami swoją nieskończoną miłość.