Nigdy nie jesteśmy sami

Moja żona swoją codzienną postawą i przykładem takiej wprost promieniującej świętości – nie boję się użyć tego słowa – nawracała wszystkich wokół, ale przede wszystkim mnie. Zawsze byłem człowiekiem wierzącym, lecz przez wiele lat byłem „katolikiem, ale…”. Szczęśliwie zostałem obdarzony jednym z darów Ducha Świętego, a mianowicie bojaźnią Bożą. Zawsze czułem, że Ktoś na mnie patrzy i zawsze bałem się tego Oka, natomiast moja wiara była bardziej kontemplacyjna. Słodycz płynącą ze wspólnoty i dyscypliny – jeśli chodzi o sakramenty – zawdzięczam właśnie żonie, która sama chodziła na niedzielne Msze święte i obserwowała ten mój „katolicyzm, ale…”. Później chodziliśmy już razem i to było cudowne. Muszę podkreślić, że żona, która zawsze była wierną córką Kościoła, nigdy nie robiła mi żadnych uwag, wymówek czy też pouczeń, a miałem przecież wiele wad. Swoją niesłychaną i rzadko spotykaną łagodnością, dobrocią oraz osobistym przykładem oddziaływała na wszystkie dziedziny mojego życia. Cechowała ją także wzruszająca ufność i całkowity brak podejrzliwości. Nie wstydzę się do tego przyznać, że to właśnie dzięki żonie przestałem pić alkohol; w tej chwili nie wezmę do ust nawet nadziewanej nim czekoladki. Tak, rola kobiety jest ogromna! Przez kobietę może objawić się szatan, ale przez kobietę – jak to widać w moim przypadku – można też dojść do Boga. Moja żona – tak jak Maryja – prowadziła mnie właśnie do Boga. I bardzo jestem jej za to wdzięczny! Od niej całe życie uczyłem się np. skromności i na szczęście jako artysta i kompozytor nie popadłem w tzw. karierę hollywoodzką. Nawet obecnie, gdy odmawiam modlitwę „Anioł Pański”: „Oto ja służebnica Pańska”, myślę o żonie. Całe jej życie było bowiem taką maryjną, ciepłą i serdeczną służbą, a przez tę służbę była narzędziem Boga w moim życiu.

– Wojciech Kilar, Kompozytor

Świadectwo nr 2

Nie jest mi łatwo żyć z ciągłą świadomością, że miłujący Pan Bóg jest stale przy mnie. Zwłaszcza wtedy, gdy moją wieczorną modlitwę przerywa mi niespodziewany telefon, przebudzone dziecko czy mąż. Trudno mi tak od razu pamiętać, że nic nie dzieje się bez przyczyny, a tą Przyczyną jest Pan Bóg i że to On przychodzi do mnie w tych „przeszkadzających” mi właśnie osobach, najczęściej tych najbliższych. Czasami poprzez drugiego człowieka przerywa mi jakąś czynność, która wydawała się ważna, konieczna do zrobienia w danym czasie. Gdybym o tym pamiętała, nie byłoby tego zdziwienia, irytacji, zniecierpliwienia, oburzenia czy trwania przy swoim. Jednak kiedy przyjmuję fakt, że Pan Bóg jest obecny w tym drugim człowieku i zostawiam swoje sprawy dla Niego, otrzymuję pokój i radość. Wypływają one z tego, że rozpoznałam miłującą obecność Pana Boga i że dzięki łasce jej nie zlekceważyłam.

– Irena

Świadectwo nr 3

Pojechałem w zeszłym roku we wrześniu na pielgrzymkę do sanktuariów Maryjnych Podlasia. Jednak dla mnie główną zachętą do wyjazdu był to, że w programie był również przyjazd do Sokółki, do kościoła św. Antoniego w którym zdarzył się cud eucharystyczny. Jechałem z oczekiwaniem, że będę mógł pogłębić swoją wiarę i niejako sprawdzić na własne oczy rzeczywistą obecność Pana Jezusa w Eucharystii. Ale jako niedowiarek chciałem również sam na miejscu sprawdzić, upewnić się, że wszystko, co przed wyjazdem przeczytałem, jest prawdziwe, wiarygodne i że odbyło się bez ludzkiej ingerencji. Wizyta w Sokółce była dla mnie przeżyciem duchowym. Byłem wdzięczny za to, że tam byłem ale również uzmysłowiłem sobie, że przecież przyjmuję Jezusa w Komunii św. gdzie jest jeszcze bliżej mnie niż tam, w kościele św. Antoniego. Po tych kilku miesiącach, jakie minęły od pielgrzymki, przeżycia ucichły, szczegóły już zapomniałem. Pisząc ten tekst musiałem sprawdzić pod jakim wezwaniem jest kościół w Sokółce. Natomiast nie zmieniło się to, że jesteś Jezu tak blisko mnie w Komunii św. Chcę Ci podziękować za ten znak Twojej obecności i prosić abyś mi przymnożył wiary.

– Piotr