Prawdziwa Miłość nie zrani i nie zawiedzie

Ks. Tadeusz Dajczer pisze, że poczucie bezpieczeństwa to podstawowy, najbardziej elementarny wymóg ludzkiej psychiki. Człowiek jest ukierunkowany na to, żeby mieć jakiś system zabezpieczeń, żeby na coś liczyć, żeby się komuś lub czemuś powierzyć. Brak poczucia bezpieczeństwa, czy to w sytuacji zagrożenia, czy zabrania nam jakiegoś oparcia, rodzi lęk. Człowiek jest ukierunkowany na szukanie poczucia bezpieczeństwa, na szukanie oparcia, co oznacza, że jest ukierunkowany na zawierzenie. Wszystkie jednak ludzkie systemy zabezpieczeń są niedoskonałe i nie mogą być doskonałe, ponieważ oparte są jedynie na naszych planach czy kalkulacjach; dlatego muszą zawodzić. Dlatego nasze zawierzenie musi być ostatecznie skierowane ku Bogu. Dojrzała wiara jest oparciem się wyłącznie na Nim. Oparcie się na Chrystusie i całkowite powierzenie się Jemu wyraża naszą pełną ufność wobec Niego.

To prawda, że potrzebujemy do życia wielu różnych rzeczy, potrzebujemy zabezpieczeń. Potrzebujemy również osób, które nas kochają, wspierają nas, na których można się oprzeć. Jednak jeśli się dobrze zastanowimy, to odkryjemy, że to wszystko daje nam Bóg i ostatecznie to On jest źródłem wszelkich zabezpieczeń. Natomiast, kiedy odsuwamy Boga na dalszy plan, albo zupełnie o Nim zapominamy i szukamy zabezpieczeń jedynie na własną rękę, to musimy mieć świadomość, że tak naprawdę do końca nigdy nie znajdziemy prawdziwego oparcia, ani w żadnej rzeczy, ani w żadnym człowieku. Bez oparcia na Bogu grozi nam, że prędzej czy później doznamy z ich strony zawodu i goryczy.

Wiara upewnia nas, że Pan Bóg, choć jest niewidoczny, nieustannie nam towarzyszy i udziela swojego wsparcia. W małżeństwie posługuje się współmałżonkiem, aby przez niego dawać nam oparcie w sferze psychicznej, fizycznej, duchowej, a także materialnej. Jednak małżonkowie, świadcząc sobie nawzajem dobro i licząc na jego odwzajemnienie, widzą nieraz, że w postawie współmałżonka jest wiele egoizmu i że nie odwzajemnia on miłości na miarę oczekiwań. Jak w takiej sytuacji nie stracić ducha? Chrześcijańscy małżonkowie powinni starać się patrzeć na siebie w sposób nadprzyrodzony, czyli odkrywać w sobie nawzajem obecność Chrystusa. Wtedy żona starałaby się uczynić ze swego życia dar dla Chrystusa o rysach twarzy męża, mąż zaś oddawałby wszystko Chrystusowi o rysach twarzy żony. W każdym geście miłości małżonkowie dostrzegaliby jednocześnie dar ze strony ukochanego człowieka, a przede wszystkim miłość Chrystusa. Taka postawa prowadziłaby ich do miłości bezinteresownej, której fundamentem jest Bóg . Nawet wtedy, gdy współmałżonek nie odwzajemni okazanej mu miłości, będziemy mogli przez wiarę oprzeć się na miłości Chrystusa, który oddał za nas swoje życie, i uzdalnia nas do miłości. Wtedy zaś, gdy współmałżonek jest miły i dobry, nie będziemy przypisywać dobra samemu tylko człowiekowi, ale przede wszystkim obecnemu w nim Chrystusowi. Z punktu widzenia wiary małżonkowie są dla siebie dobrzy dlatego, że Chrystus dał im tę łaskę, nawet jeśli nie są tego świadomi. Najpierw więc dziękujmy Bogu, który napełnia człowieka swoją miłością, a potem bliźniemu za to, że tę łaskę przyjął, że chciał być dobry i odpowiedział Bogu: „Tak, chcę pełnić Twoją wolę”.